Guillaume van der Graft
(1920-2010)Gerrit Achterberg schijnt ooit tegen Guillaume van der Graft (ps. van Willem Barnard) gezegd te hebben: ‘Ik lees jou niet, want ik ben bang dat je me beïnvloedt.’ Hoewel hij een generatiegenoot is en hij het experiment nooit heeft geschuwd, is Van der Graft geen echte Vijftiger, daarvoor wortelt hij ook te diep in de traditie van dichters als M. Nijhoff. In de jaren negentig werd Van der Graft herontdekt door een groep jongere dichters.
Guillaume van der Graft
door Adri van Wijngaarden (leefjaren onbekend)Guillaume van der Graft met de pen in de hand; typen heeft hij nooit gedaan. Als dichter schrijft hij onder de naam Van der Graft. Zijn eigen naam, Barnard, gebruikt hij als hij over religieuze onderwerpen schrijft. Maar zo’n strikte scheiding tussen enerzijds zijn dichterschap en anderzijds zijn werk als predikant en theoloog blijkt in de praktijk niet altijd mogelijk. Door het talige van zowel de poëzie als de theologie is er toch ook vaak overlap. Ook zit theologie, samen met mythologie, duidelijk verweven in zijn gedichten.
Als Adri van Wijngaarden de dichter en predikant in 2007 portretteert, verschijnt Praten tegen langzaam water, de bundel waarmee de dan 87-jarige Van der Graft de balans opmaakt van zijn oeuvre en een bloemlezing samenstelt uit 65 jaar dichterschap. Bij elkaar schreef hij zo’n 2.000 gedichten, naast vele liturgische liederen, essays en theologische beschouwingen.
Ter gelegenheid van de verschijning van deze bundel vertelt Van der Graft datzelfde jaar in een interview in Trouw:
Waarom schrijf je en wanneer schrijf je? Wanneer er iets ineens door je gedachten heengaat. (…) Geen andere gedachte, maar een regel, een paar woorden die elkaar meenemen; die met elkaar op de loop gaan en uiteindelijk samenkomen in een lijst, een gedicht. (...) Die regels, zou je kunnen zeggen, wonen met elkaar in een huis, een commune. Of in het gunstigste geval zitten ze met elkaar in het paradijs. Zo’n huis, zo’n tuin, daar hoop je op, daar streef je naar.
Willem Barnard sterft op 21 november 2010, de laatste zondag van het kerkelijk jaar, die in protestantse kring ‘Eeuwigheidszondag’ wordt genoemd. Mede dankzij jonge vriend en bewonderaar Ingmar Heytze is de belangstelling voor Van der Grafts werk niet verflauwd.