‘Een roman over liefde en het diepe verlangen naar contact waarmee Verbeke alle beloften van haar eerdere werk inlost’, noemde de jury Dertig dagen (2015). ‘In een laag tempo met prachtige zinnen verbindt Verbeke in haar meest omvangrijke roman tot nu toe die verhalen tot een geheel, waarin niemand een anker heeft en iedereen gedesoriënteerd door het land dwaalt – met de in de oude loopgraven bivakkerende vluchtelingen als triest symbool. Tegelijkertijd is Dertig dagen een boek dat zindert van de liefde voor het landschap en de natuur – én een liefdesroman, waarin Alphonse en zijn vrouw Kat hun uiterste best doen de verlatingsangst van de ander te temperen.’
Na een vastgelopen carrière als muzikant is de Belgisch-Senegalese Alphonse Badji met zijn vrouw verhuisd naar de uitgestorven Vlaamse zuidwesthoek. Nu werkt hij als klusjesman, maar fungeert hij vooral als luisterend oor voor zijn klanten. Zijn pogingen hulp te bieden worden door zijn vrouw met toenemende scepsis gadegeslagen. ‘In Dertig dagen is haar groei als auteur duidelijk te zien’, schreef de jury. ‘De roman raakt aan actuele maatschappelijke kwesties als migratie en discriminatie, maar verliest zich niet in pamflettisme of simplificaties.’
In haar eerdere werk verkende Verbeke ‘de grenzen van het aanneembare en het absurde, van normaliteit en ontsporing’, schreef Niña Weijers in De Groene Amsterdammer. ‘Maar waar [daar] isolement vaak de boventoon voerde, gaat het in deze roman in de eerste plaats om verbondenheid, liefde en een groot verlangen het goede te doen.’ Door ‘Verbeke’s vernuftige stijl, die elk moment soepel kan transformeren van ongeremd naar ingetogen, van lyrisch naar nuchter’ verworden haar kleurrijke personages niet tot ‘tragikomische kitsch’.