Kijkdoosjes
Zo zou het inderdaad moeten zijn. Maar ook Cees Buddingh’ had tijden dat hij niet tot schrijven kwam. Dan pakte hij een leeg sigarenkistje en schilderde dat groen. De eerste helft van de jaren ’70 maakte hij wel honderd kijkdoosjes, die hij zelf ‘poëzie in een ander medium’ noemde. ‘Murder on the village green’, zo betitelde hij een tafereel. De nacht is groen, drie sterren zijn aan de hemel geplakt. Een stier met een mensenlijf loert van achter een boom naar twee schapen. Zou hij weten dat een politieagent hem bekijkt? Iemand wordt vermoord, zoveel is zeker, maar wie blijft onduidelijk. In mijn hoofd legt de minotaurus het lootje, misschien omdat in de echte wereld de realiteit steeds vaker van de verbeelding lijkt te winnen. Ik zie Buddingh’ voor me zitten aan zijn bureau, zijn boekenkast puilt uit, bovenin staan zijn kijkkastjes. Met een tube lijm nog tussen zijn vingers drukt hij een ezeltje vast op de ondergrond. De spijkers heeft hij al in het hout geslagen, bovenin zweeft een heks op haar bezemsteel, achter de ezel sjokt een man met een piratenhoed op. Op de achterkant schrijft hij de titel: ‘The old folks at home’ en tekent het: C. Buddingh’ ’74. Twee jaar later verschijnt zijn meesterwerk Het houdt op met zachtjes regenen. Misschien hadden die kistjes er iets mee te maken.